Finally a new blog message!

Hey hey! Hoogtijd voor wat nieuws hier uit de Filippijnen.. want binnenkort (en ondertussen is dat zeer binnenkort geworden) zijn we al terug in België. Er zijn ondertussen al een heel aantal weekjes gepasseerd na onze weekje verlof. Ik wou deze uitgebreid aan ullie allemaal vertellen, maar spijtig genoeg zijn er allerlei dingen eventjes tussengekomen (onder andere een presentatie, stagewerk, typische Filippijnse Flower fest,..). Maar eindelijk ben ik er toch geraakt.. Dus eerst eventjes nog wat vertellen over ons weekje verlof: Twas vooral zalig eventjes er tussenuit zijn.. en echt de prachtige omgeving hier verkennen. Allemaal medisch bewust zijn we onze Malariapillen één dag voor binnentreden van Palawan beginnen in te nemen. Dan zat er ons een hele trip voor de boeg: Vertrokken op vrijdagmiddag, 6u bus van Baguio naar Manilla om dan neer te ploffen in één van de patersvilla's daar (natuurlijk geregeld door pater eugene hier). 's Morgens heel vroeg ontdekten we de veelvuldige vechthanen in de tuin. Dit is toch wel iets typisch hier in de Filippijnen.. maar eerlijk gezegd hadden we dit niet verwacht in een PATERSvilla. Dan in het vliegtuig op naar Palawan, Porta Princessa! Op naar zon, zee en strand.. Dat dachten we.. maar het bleek nog veel mooier te zijn dan op de foto's. Een eiland boordevol natuur, waar we veelvuldig van konden genieten vanuit onze autorit van opnieuw 6u richting El Nido. Tegen de vroege avond arriveerde we dan eindelijk op onze eerste echte bestemming. We waren blij dat we hier even konden blijven, want na een busrit, vlieguittrip en nog een autorit op scharmikkelige wegen, hadden we het wel even gehad met 'onderweg zijn'. El Nido is echt een zalig oord. We sliepen er aan het strand (volgens sommige onder ons met zicht op de zee). Onze eerste dag daar begonnen we meteen aan het felbegeerde island hoppen: met een bootje tussen de veelvuldig eilandjes varen, naar laguna's en andere ongerepte plaatsen.. Zalig zicht, zalige omgeving, zelfs voor de mensen die schrik hebben van vissen ;-) Tweede dag zijn we gaan 'hiken': een rotsbeklimming.. en dit mag je vrij letterlijk nemen. Voor sommige onder ons (Nel) een heuse overwinning van hoogtevrees. Derde dag was het weer reizen geblazen: op naar underground river in Sabang. Dit staat op de lijst voor mogelijks nieuw wereldwonder.. Een tochtje op de rivier in de grotten (heengetrokken met een bootje). Spijtig kon onze gids het niet laten om alles een beetje in het belachelijke te betrekken. Voor ons maakte dit het net geen wereldwonder, maar toch nog evengoed zeer mooi om te zien. We zijn terug naar onze slaapplaats gegaan via Monkey Trail.. In het begin geen aapjes te zien, tot ze ineens midden op de wandelpaden zaten. En sommige onder ons begonnen dan veelvuldig foto's te trekken, waardoor de laatste onder ons angsten moesten uitstaan omdat een 'kwade moederaap' het vertikte om van het enige pad af te gaan. De dag erna zijn we verdergereisd richting Porta Princessa (waar de luchthaven is). Hier hebben we ons goed laten gaan bij een lokaal marktje, vooral Nel hield heel erg van de parels typisch voor dit eiland. Dan was het tijd voor op te splitsen: iedereen had immers een ander verlanglijstje. Hierdoor hebben we in groepjes van 2 elk de rest van de vakantie doorgebracht. Lieven en Toon gingen verder voor zon, zee en strand in Honday Bay (in Palawan) en trokken daarna terug naar het noorden voor de Mont Pinatubo te beklimmen. De rest vertrok onmiddelijk uit Palawan. Tina en Lore beklommen ook de Pinatubo en bezochten daarna one 100 Islands. Olivia en Eva trokken met hun familie naar het hogere noorden (richting de rijstvelden). Nel en ik trokken richting Bohol, een ander prachtig eiland. Hier hebben we enorm lang met een taxishauffeur liggen zoeken naar een toeristenbureau (zo'n 2u, maar wel maar voor 70 peso). Eindelijk het toeristenbureau gevonden, hebben we ons verblijf voor 's avonds vastgelegd: de nuts huts met Belgische uitbaters!! We hebben de taxishauffeur maar een tweede kans gegeven en zijn met hem richting ons overnachtingsplaats gereden. 's Avonds laat kwamen we erachter dat de nuts huts niet zo gemakkelijk te bereiken zijn. We hebben het laatste stukje zandweg met ne motorrijder meegereden. Eens aangekomen was het heel vreemd, maar zalig om van terug het vertrouwde Nederlands te horen. We hebben er geslapen aan de Loboc river in hutjes midden in de natuur! De volgende dag hebben we lokaal vervoer (bussen vol Filippijnen) genomen richting de bekende chocolate Hills. Na het toeristische gedeelte bovenop de top ('one two three jump': springfoto's getrokken door Filippijnen op alle mogelijke plaatsjes). Zijn we meer de lokale omgeving gaan bezien: tussen de chocolate hills elk achterop een brommertje. Ook weer zalig! Hierna hebben we dan nog de minder spectaculaire National Park (de dieren waren weg??) en Butterfly garden (wel te verstaan 10min en je hebt alles gezien) gezien. 's Avonds hebben we dan een bootje apart voor ons twee verkozen boven de toeristische floating restaurant, die ons dan heeft afgezet aan de nuts huts terug. Hier hebben we zalig ervaringen uitgewisseld met Belgen, Duitsers, Noren en een Italiaan. De volgende ochtend zaten we al op de terugweg. Hierbij hebben we terug lokaal vervoer (een jeepney: we kregen de luxe plaatsen) genomen richting Tarsier Centrum. De enige plaats waar je nog de aapjes (eigenlijk voorouders van apen en mens en uitstervende!!) kan zien zonder dat ze overdreven opgejaagd worden door toeristen. Hierna hebben we een overnachtigsplaats gezocht in Tagbilaran (vanwaar we de volgende dag terug de ferry naar cebu moesten nemen. Van Cebu dan terug vliegtuig richting manilla en dan terug 6u bus naar Baguio). We hebben na lang zoeken toch nog twee motorrijders gevonden die ons nog naar de Maggasay Falls wouden brengen. Spijtig genoeg kregen we onderweg met alle pech van de wereld: stortbuien, platte band, bijna donker.. Maar uiteindelijk zijn we er toch geraakt en hebben we er zalige foto's van. De dag daarna werd nog een lange maar voldane trip terug naar Baguio. Een hele ervaring dus! Eens thuis aangekomen was het flowerfestival vollebak bezig. In het kort wil dit dus zeggen: een flower parade (die wij net gemist hebben), een ganse week is de grootste weg hier afgezet vol met kraampjes voor souvenirs en eten en vuurwerk (helemaal op het einde, op 6 verschillende plaatsen en minstens een 15-20 aan een stuk). In het weekend erachter zijn we terug op de rak geweest. Dit keer met de pater en zijn goede vriend Jos. We zijn getrokken naar een van de wereldwonders hier: de rijstvelden in Banaue. Ook weer zalig, op de mist en regen na. Natuurlijk hebben we hierbij ook meteen Sagada (coffins en cave) en Bontoc (een museum uitleg over de natives hier (=oorspronkelijke bevolking die nog leven in de bergen). Daarna was het wat minder genieten: aan ons stagewerk werken (wat trouwens zondag af moet zijn), plots een presentatie voorbereiden, en slechts 2u van te voren op de hoogte gebracht worden van een examen.. (gelukkig telt het ni mee!) De laatste weken zijn dus wel stressy geweest. Sommige onder ons hebben hier al een barbershop (kapper) geprobeerd: kei goedkoop natuurlijk! en de rest is stillekes aan aan het overwegen om de pedicures of massages hier nog uit te proberen voor vertrek.. Uiteraard is iedereen ook stillekes aan met vertrek bezig. Nog zoveel dingen moeten er geregeld worden: afscheid van iedereen hier, afscheid van de pater.. oplossing zoeken om onze veelvuldige souvenirs mee te krijgen.. Zo zo.. Als gullie tot hier zijt geraakt, proficiat! Ik denk dat de tekst wel lang genoeg geworden is ;-) Ik zou zeggen tot binnen een kleine drie weken.. Wij gaan nog proberen ons stagewerk hier af te krijgen (en vriendelijk te vragen aan thuisfront of ze da willen opsturen via aangetekende brief??) en natuurlijk nog one 100 islands en Vigan (een spaans dorpje in het noorden) te bezoeken. Ook willen we proberen klaar te spelen dat we in Manilla nog in Sint Lazarus (ziekenhuis) een dagje kunnen rondlopen: hier zou je alle soorten infectieziekten (ook tropische ziekten) bij elkaar zien. Hopelijk lopen we er dan niks op ;-) Nu ga ik echt afsluiten, Vele groetjes daar, Anneleen (en Nel)