dinsdag, maart 24, 2009

Finally a new blog message!

Hey hey! Hoogtijd voor wat nieuws hier uit de Filippijnen.. want binnenkort (en ondertussen is dat zeer binnenkort geworden) zijn we al terug in België. Er zijn ondertussen al een heel aantal weekjes gepasseerd na onze weekje verlof. Ik wou deze uitgebreid aan ullie allemaal vertellen, maar spijtig genoeg zijn er allerlei dingen eventjes tussengekomen (onder andere een presentatie, stagewerk, typische Filippijnse Flower fest,..). Maar eindelijk ben ik er toch geraakt.. Dus eerst eventjes nog wat vertellen over ons weekje verlof: Twas vooral zalig eventjes er tussenuit zijn.. en echt de prachtige omgeving hier verkennen. Allemaal medisch bewust zijn we onze Malariapillen één dag voor binnentreden van Palawan beginnen in te nemen. Dan zat er ons een hele trip voor de boeg: Vertrokken op vrijdagmiddag, 6u bus van Baguio naar Manilla om dan neer te ploffen in één van de patersvilla's daar (natuurlijk geregeld door pater eugene hier). 's Morgens heel vroeg ontdekten we de veelvuldige vechthanen in de tuin. Dit is toch wel iets typisch hier in de Filippijnen.. maar eerlijk gezegd hadden we dit niet verwacht in een PATERSvilla. Dan in het vliegtuig op naar Palawan, Porta Princessa! Op naar zon, zee en strand.. Dat dachten we.. maar het bleek nog veel mooier te zijn dan op de foto's. Een eiland boordevol natuur, waar we veelvuldig van konden genieten vanuit onze autorit van opnieuw 6u richting El Nido. Tegen de vroege avond arriveerde we dan eindelijk op onze eerste echte bestemming. We waren blij dat we hier even konden blijven, want na een busrit, vlieguittrip en nog een autorit op scharmikkelige wegen, hadden we het wel even gehad met 'onderweg zijn'. El Nido is echt een zalig oord. We sliepen er aan het strand (volgens sommige onder ons met zicht op de zee). Onze eerste dag daar begonnen we meteen aan het felbegeerde island hoppen: met een bootje tussen de veelvuldig eilandjes varen, naar laguna's en andere ongerepte plaatsen.. Zalig zicht, zalige omgeving, zelfs voor de mensen die schrik hebben van vissen ;-) Tweede dag zijn we gaan 'hiken': een rotsbeklimming.. en dit mag je vrij letterlijk nemen. Voor sommige onder ons (Nel) een heuse overwinning van hoogtevrees. Derde dag was het weer reizen geblazen: op naar underground river in Sabang. Dit staat op de lijst voor mogelijks nieuw wereldwonder.. Een tochtje op de rivier in de grotten (heengetrokken met een bootje). Spijtig kon onze gids het niet laten om alles een beetje in het belachelijke te betrekken. Voor ons maakte dit het net geen wereldwonder, maar toch nog evengoed zeer mooi om te zien. We zijn terug naar onze slaapplaats gegaan via Monkey Trail.. In het begin geen aapjes te zien, tot ze ineens midden op de wandelpaden zaten. En sommige onder ons begonnen dan veelvuldig foto's te trekken, waardoor de laatste onder ons angsten moesten uitstaan omdat een 'kwade moederaap' het vertikte om van het enige pad af te gaan. De dag erna zijn we verdergereisd richting Porta Princessa (waar de luchthaven is). Hier hebben we ons goed laten gaan bij een lokaal marktje, vooral Nel hield heel erg van de parels typisch voor dit eiland. Dan was het tijd voor op te splitsen: iedereen had immers een ander verlanglijstje. Hierdoor hebben we in groepjes van 2 elk de rest van de vakantie doorgebracht. Lieven en Toon gingen verder voor zon, zee en strand in Honday Bay (in Palawan) en trokken daarna terug naar het noorden voor de Mont Pinatubo te beklimmen. De rest vertrok onmiddelijk uit Palawan. Tina en Lore beklommen ook de Pinatubo en bezochten daarna one 100 Islands. Olivia en Eva trokken met hun familie naar het hogere noorden (richting de rijstvelden). Nel en ik trokken richting Bohol, een ander prachtig eiland. Hier hebben we enorm lang met een taxishauffeur liggen zoeken naar een toeristenbureau (zo'n 2u, maar wel maar voor 70 peso). Eindelijk het toeristenbureau gevonden, hebben we ons verblijf voor 's avonds vastgelegd: de nuts huts met Belgische uitbaters!! We hebben de taxishauffeur maar een tweede kans gegeven en zijn met hem richting ons overnachtingsplaats gereden. 's Avonds laat kwamen we erachter dat de nuts huts niet zo gemakkelijk te bereiken zijn. We hebben het laatste stukje zandweg met ne motorrijder meegereden. Eens aangekomen was het heel vreemd, maar zalig om van terug het vertrouwde Nederlands te horen. We hebben er geslapen aan de Loboc river in hutjes midden in de natuur! De volgende dag hebben we lokaal vervoer (bussen vol Filippijnen) genomen richting de bekende chocolate Hills. Na het toeristische gedeelte bovenop de top ('one two three jump': springfoto's getrokken door Filippijnen op alle mogelijke plaatsjes). Zijn we meer de lokale omgeving gaan bezien: tussen de chocolate hills elk achterop een brommertje. Ook weer zalig! Hierna hebben we dan nog de minder spectaculaire National Park (de dieren waren weg??) en Butterfly garden (wel te verstaan 10min en je hebt alles gezien) gezien. 's Avonds hebben we dan een bootje apart voor ons twee verkozen boven de toeristische floating restaurant, die ons dan heeft afgezet aan de nuts huts terug. Hier hebben we zalig ervaringen uitgewisseld met Belgen, Duitsers, Noren en een Italiaan. De volgende ochtend zaten we al op de terugweg. Hierbij hebben we terug lokaal vervoer (een jeepney: we kregen de luxe plaatsen) genomen richting Tarsier Centrum. De enige plaats waar je nog de aapjes (eigenlijk voorouders van apen en mens en uitstervende!!) kan zien zonder dat ze overdreven opgejaagd worden door toeristen. Hierna hebben we een overnachtigsplaats gezocht in Tagbilaran (vanwaar we de volgende dag terug de ferry naar cebu moesten nemen. Van Cebu dan terug vliegtuig richting manilla en dan terug 6u bus naar Baguio). We hebben na lang zoeken toch nog twee motorrijders gevonden die ons nog naar de Maggasay Falls wouden brengen. Spijtig genoeg kregen we onderweg met alle pech van de wereld: stortbuien, platte band, bijna donker.. Maar uiteindelijk zijn we er toch geraakt en hebben we er zalige foto's van. De dag daarna werd nog een lange maar voldane trip terug naar Baguio. Een hele ervaring dus! Eens thuis aangekomen was het flowerfestival vollebak bezig. In het kort wil dit dus zeggen: een flower parade (die wij net gemist hebben), een ganse week is de grootste weg hier afgezet vol met kraampjes voor souvenirs en eten en vuurwerk (helemaal op het einde, op 6 verschillende plaatsen en minstens een 15-20 aan een stuk). In het weekend erachter zijn we terug op de rak geweest. Dit keer met de pater en zijn goede vriend Jos. We zijn getrokken naar een van de wereldwonders hier: de rijstvelden in Banaue. Ook weer zalig, op de mist en regen na. Natuurlijk hebben we hierbij ook meteen Sagada (coffins en cave) en Bontoc (een museum uitleg over de natives hier (=oorspronkelijke bevolking die nog leven in de bergen). Daarna was het wat minder genieten: aan ons stagewerk werken (wat trouwens zondag af moet zijn), plots een presentatie voorbereiden, en slechts 2u van te voren op de hoogte gebracht worden van een examen.. (gelukkig telt het ni mee!) De laatste weken zijn dus wel stressy geweest. Sommige onder ons hebben hier al een barbershop (kapper) geprobeerd: kei goedkoop natuurlijk! en de rest is stillekes aan aan het overwegen om de pedicures of massages hier nog uit te proberen voor vertrek.. Uiteraard is iedereen ook stillekes aan met vertrek bezig. Nog zoveel dingen moeten er geregeld worden: afscheid van iedereen hier, afscheid van de pater.. oplossing zoeken om onze veelvuldige souvenirs mee te krijgen.. Zo zo.. Als gullie tot hier zijt geraakt, proficiat! Ik denk dat de tekst wel lang genoeg geworden is ;-) Ik zou zeggen tot binnen een kleine drie weken.. Wij gaan nog proberen ons stagewerk hier af te krijgen (en vriendelijk te vragen aan thuisfront of ze da willen opsturen via aangetekende brief??) en natuurlijk nog one 100 islands en Vigan (een spaans dorpje in het noorden) te bezoeken. Ook willen we proberen klaar te spelen dat we in Manilla nog in Sint Lazarus (ziekenhuis) een dagje kunnen rondlopen: hier zou je alle soorten infectieziekten (ook tropische ziekten) bij elkaar zien. Hopelijk lopen we er dan niks op ;-) Nu ga ik echt afsluiten, Vele groetjes daar, Anneleen (en Nel)

dinsdag, februari 17, 2009

Almost half way here

Hallo iedereen, Ik ga nog eens een kort tekstje proberen te typen op onze blog. Eerst en vooral excuses voor het vreemd doen van de diavoorstellingen, maar picasaweb doet blijkbaar moeilijk bij iedereen (ook Lieven). Ik hoop dat het snel opgelost geraakt. Ik ga toch nog proberen op een andere manier af en toe een fotootje toe te voegen. Ondertussen zijn we bijna half weg onze stage hier. Uiteraard is er wel dan ook vanalles gebeurd ;-) Ik ga proberen de belangrijke zaken te vertellen. Onze poging tot het mede volgen van stage in BGH (Baguio General Hospital) is mislukt. We kregen enkel het volgende antwoord: 'you can not do a bit of internship here; it's illegal. You can only come and watch'. Dus misschien dat we dat dan maar moeten doen. De laatste twee weken is het immers enorm rustig op chirurgie hier: daarmee bedoel ik: slechts 1 of 2 operaties per dag.. Voor de rest moet je je dan maar weten bezig te houden. Dan is er nog een tweede belangrijk punt veranderd: we kregen plots geen eten meer bij de university cantine (Geen idee waarom. We hoorden vaag iets van een conflict tussen SLU en university cantine? Maar meer weten wij hier ook niet over). We zouden dan -gelukkig- ons geld terugkrijgen per maaltijd, met als bedoeling dat we dan zelf koken op een vuurtje dat we gekregen hebben van SLU. Er werd ons 120 peso = 2 euro per maaltijd beloofd (ipv 125 peso dat de cantine kreeg, SLU trekt 5 peso per persoon af voor het gebruik van de gas). Maar... Het eten van zelfgemaakt voedsel bevalt ons hier wel. Nog een zalig weekenduitstapje naar de bergen is gepasseerd. We zagen er vooral vegetable fields in een prachtige omgeving. We leerde er een Portugees kennen (die ons wat tips wist te vertellen over de rest van de Filippijnen) en ons bovendien ook uitgenodigd heeft in zijn geboortedorp rond Hongkong en zijn thuisland Portugal. Voor mij was het wel een minder weekendje qua technologie: Eerst is mijn scherm van mijn nieuwe gsm door vallen kapotgegaan op vrijdag de 13e (enkel scherm is kapot, voor de rest werkt hij nog). Daarna ben ik op het einde van het weekend al mijn foto's kwijtgespeeld :-( Gelukkig zijn we met 8 die foto's genomen hebben en mag ik hun foto's overnemen. Zodra ik deze heb en picasa het terug doet, ga ik deze op internet zetten. Voor volgende week staat er ons weekje verlof op de planning: voor Nel en mij betekent dit een 5 tal dagen in Palawan (een supermooi eiland met witte stranden en ideaal voor duiken/snorkelen) en nog een 2,5 dag Bohol (nog een eiland met typische chocolate Hills, Waterfalls, enz..) Hier ga ik jullie natuurlijk achteraf wat meer over kunnen zeggen;-) Voorlopig zullen we het hier maar bij houden, vooraleer mijn tekst toch nog 'lang' wordt. Vele groetjes daar aan iedereen, Anneleen (en Nel, weeral on duty)

woensdag, februari 04, 2009

Week 4

Hey allemaal! Het wordt hoogtijd om hier nog eens een tekstje neer te schrijven. Misschien is het beter als we dan apart hier iets neerschrijven, zodat ons blogske toch wat meer gevuld raakt. De dagen zijn hier vermoeiender dan verwacht: week 4 en ik denk dat iedereen van onze groep zijn vermoeidheidsgrens bereikt heeft. Wij beginnen hier immers elke dag om half 8. Alvorens we in het ziekenhuis starten, gaan we op de heenweg ontbijten in de 'university cantine'. Hier probeert een oud vrouwtje steevast haar best te doen om voor ons iets lekkers te bereiden.. Spijtig genoeg slaagt ze hier niet altijd in. Zo krijgen we regelmatig koud eten (dat normaal warm moet zijn) en heeeel veel ei (dagelijks! tot soms tweemaal per dag voor de vegetariërs onder ons (Nel)),.. En aangezien de Filippijnen keigevoelig zijn voor kritiek, proberen we stap voor stap suggesties te doen naar beterschap. Een suggestie echter wordt opgevat als enige optie. Dus als we vragen voor bijvoorbeeld pasta, krijgen we bijna niets anders dan pasta. Nu hebben we laatst Philippino Food gevraagd. Zo leren we hier ten minste de plaatselijke gerechten wat kennen. Als we dan aankomen in het ziekenhuis, is het altijd afwachten hoeveel operaties er zijn. We lopen stage in een privé ziekenhuis met als gevolg dat de patiënten die er komen meestal geld moeten hebben. Er is namelijk in de buurt ook een Baguio General Hospital (BGH) waar de behandelingen veel goedkoper zijn voor de patiënten. Het maximaal aantal operaties: 8 (een hoogdag ;-)), maar vaak zijn er ook dagen met slechts één of geen operatie. Als we echter van wacht zijn die dag staan we op de ER (spoed). Als dit niet het geval is, doen we eerst de zaalronde mee. Waarna we dan zoeken naar wat werk (zelfstudie of stagewerk, of patiënten bestuderen). 's Avonds, tegen 17-18u worden meestal met de clerks en interns (onze medestudenten) alle patiënten overlopen. Dit verloopt net zoals de zaalronde niet altijd in het Engels, dus we zijn al zeer goed getraind in het vragen naar vertaling of verdere uitleg. Nu zijn de plannen er om toch ook BGH te gaan bezoeken en zo toch wat meer toe te komen aan het oefenen van onze praktische vaardigheden (hechten, gipsen,...). In ons ziekenhuis moet je immers heel veel geluk hebben met je wacht. Iedereen zegt van mij dat ik 'benign' ben: dit wil zeggen, rustige wachten (tot mijn grote ergenis). Van Nel wordt gezegd dat ze 'toxic' is; met andere woorden, 'drukkere' wachten. Als ik dan toch patiënten heb tijdens mijn wacht, zijn het meestal eerder zeldzame dingen of erge dingen (popeye sign (scheur in de bicepsspier), dubbele verplaatste breuk thv onderarm, ..) Ondertussen is tot onze grote spijt onze eerste groep van clerks (de studenten die eigenlijk net onder ons staan) gepasseerd. We hebben naar goede gewoonte 'afscheid' genomen met eten (een zelfgemaakte appelcake, niet simpel met Filippijnse ingrediënten hier!). Iedere keer als er een conference of wissel van studenten is, wordt er dan ook eten gebracht. We krijgen dan ook iedere keer te horen: 'Nel, Anneleen and Toon go on, EAT something' :-) Dit is echter niet het enige 'tussendoortje', ook op de wacht houden de Filippijnen ervan om snacks uit te halen (zoals de aldus door ons gekende 'terron': een gekarameliseerde warme banaan of ijs met stukjes erin, ben er nog altijd niet uit wat dat precies is ). Gelukkig compenseren we dit toch door wat minder te eten van het soms minder geliefde middag of avondmaal. Afgelopen weekend hebben we onze eerste echte uitstap gedaan: we zijn afgezakt per bus naar San Guan (zee, zon en strand), een zalig tussendoortje dus. Eigenlijk iets té zalig, want zonnecrème bleek er iets te duur terwijl de zon er iets te hard scheen, met als gevolg dat we allemaal als kreeftjes terugkwamen. Ja inderdaad, besef en spijt komt achteraf. Zeker voor degene met blaren onder ons (ikke gelukkig niet!). De reden waarom we nog geen zonnecrème gekocht hebben, is -naast de dure prijs- omdat het hier niet te vinden is zonder dat er whitening bijzit! De Filippijntjes dromen hier blijkbaar van een blanke/bleke huid. Het weekend was al bij al wel zalig. Het was fijn om er even tussenuit te zijn. Wat ik ook zeker niet mag vergeten te vermelden, is onze 'blijde' ontmoeting met de kakkerlakken hier! Mijn eerste ontmoeting was met een van de grootste beesten eruit, vlak langs mijn voet. Ge kunt u wel inbeelden hoe ik de boel hier bijeen heb geschreeuwd en mijn kamer ben uitgehold. Het vreselijkste van al is dat die beesten in uw bed kunnen kruipen en bijten (zoals onder andere Nel heeft kunnen ervaren). We zitten hier dan ook in het Gonzaga Guesthouse, een soort van gang met aan het einde een keuken (waar studenten komen leren koken). Geen wonder dat die beesten bleven komen. Gelukkig bestaat er nog zoiets als een muggennet (dank u Kris!), insectenrepellant en special chalk. Dankzij dit heb ik de laatste week geen kakkerlak meer gezien.. Gelukkig! Ze lopen hier nog wel rond, want tijdens het bakken van de appelcake (in de keuken), liepen ze fijnweg in het donkere gedeelte van de gang rond. Naast kakkerlak heb ik hier enkel nog een lisard (hagedisje) op mijn kamer gehad. Er zouden ook veel slangen in Baguio zitten, maar die hebben we gelukkig nog niet ontmoet. Het is wel grappig hoe we hier zo vaak andere gewoontes zien: naast het eten van tot driemaal rijst per dag, eten ze hier ook graag 'ube'. Een soort 'snoepachtige' vrucht dat ze onder alles doen. 's Morgens is hier zogezegd de zwaarste maaltijd over de dag, daarna kleinere maaltijden met veel tussendoortjes. Geloof mij, dit is ook aanpassen om 's morgens een warme middag binnen te krijgen. Dit is voor ons gelukkig geen dagelijkse kost. Als ze weten dat wij een lief hebben, vragen ze steevast 'are you married?', omdat dat hier wordt aangenomen dat dat gebeurt binnen de kortste tijd. Geen samenwonen vooraleer ge getrouwd zijt hier. Ookal kunnen we hier heel weinig het hechten van wondes oefenen, toch zien we hier toch vanalles: a gunshot wound, a stab wound, code 777 (een reanimatie) bijna tweedagelijks soms, casting (gipsen), ... Ik ben vandaag moe, maar tevreden want heb mijn eerste hartmassage kunnen uitvoeren. Een echt vreemd gevoel. Nel heeft een tijdje terug ook haar eerste excisie kunnen doen. Het is dus een beetje geluk hebben met patiënten, als ik dat zo mag zeggen.. Hopelijk kunnen we nog even bij BGH terecht voor het oefenen van vaardigheden (daar is het aan de lopende band) en eventueel ook in Manilla (infectieziekten: Denguekoorts, Hondsdolheid, Tetanus, ..). Zo ik hoop dat ik hiermee wat schade heb ingehaald.. Volgende keer misschien sneller, maar ook wat korter dan ;-) Vele groetjes vanuit Baguio, Anneleen (en Nel die 'from duty' is vanavond (zoals ze dat hier zo zeggen))

zaterdag, januari 17, 2009

Week 1

Eindelijk tijd gevonden om iets te posten. Ondertussen zijn we al een week op onze bestemming, meer bepaald Baguio, the city of pines.
Na vertrokken te zijn op vrijdag 9 januari, zijn we meer dan 24u onderweg geweest. De reis begon op de luchthaven van Brussel, ging dan verder naar Frankfurt, vervolgens naar Dubai waar we gedurende 5u hebben moeten kamperen, aangezien onze volgende vlucht naar Manilla pas zoveel uur later was. Die avond van zaterdag 10 januari zijn we daar dan blijven overnachten, om dan de volgende ochtend te vertrekken naar onze eindbestemming Baguio. Spijtig genoeg kwamen we daar pas aan tegen de avond dus hebben we toen geen tijd gehad om de stad te verkennen.
De volgende dag (maandag) begon dan onze eerste 'officiële' stagedag. Maar veel geneeskunde kwam er niet aan te pas, wel veel papierwerk, courtesy calls en andere rompslomp...
Dinsdag zou de stage dan ECHT van start gaan, maar ook dan was het meer een inleidingsdag met onder andere onze orientation.
Woensdag was het dan eindelijk zover, ons eerste kennismaking met de ER en OR (oftewel emergency room en operating room).
Nu ten tijde van dit verslag hebben we al een weekje op chirurgie gestaan, onze eerste wacht erop zitten en nu een weekendje om onze tijdelijke hometown te verkennen voor de eerste keer (want uiteraard heb je daar in de week geen tijd voor als je de ganse dag in het ziekenhuis zit...)
Voor de rest nog wat andere informatie: kamers zijn in orde, eerst wel enkel koud water uit de douche maar dat probleempje is ondertussen van de baan, ook wat moeilijkheden gehad met het internet, maar ook dat is opgelost (the philippine way, dus voor hoe lang is helemaal niet zeker...). Zeer veel leuke marktjes en winkeltjes ook, en niet te vergeten de grote malls, dus aan winkelen zal het ons zeker niet ontbreken :-)
zo dat was het dan voor ons eerste weekje, binnenkort meer nieuws op deze blog en hopelijk ook wat foto's (als het internet het ons toelaat...)
Greetz!
Nel en Anneleen