Almost half way here

Hallo iedereen, Ik ga nog eens een kort tekstje proberen te typen op onze blog. Eerst en vooral excuses voor het vreemd doen van de diavoorstellingen, maar picasaweb doet blijkbaar moeilijk bij iedereen (ook Lieven). Ik hoop dat het snel opgelost geraakt. Ik ga toch nog proberen op een andere manier af en toe een fotootje toe te voegen. Ondertussen zijn we bijna half weg onze stage hier. Uiteraard is er wel dan ook vanalles gebeurd ;-) Ik ga proberen de belangrijke zaken te vertellen. Onze poging tot het mede volgen van stage in BGH (Baguio General Hospital) is mislukt. We kregen enkel het volgende antwoord: 'you can not do a bit of internship here; it's illegal. You can only come and watch'. Dus misschien dat we dat dan maar moeten doen. De laatste twee weken is het immers enorm rustig op chirurgie hier: daarmee bedoel ik: slechts 1 of 2 operaties per dag.. Voor de rest moet je je dan maar weten bezig te houden. Dan is er nog een tweede belangrijk punt veranderd: we kregen plots geen eten meer bij de university cantine (Geen idee waarom. We hoorden vaag iets van een conflict tussen SLU en university cantine? Maar meer weten wij hier ook niet over). We zouden dan -gelukkig- ons geld terugkrijgen per maaltijd, met als bedoeling dat we dan zelf koken op een vuurtje dat we gekregen hebben van SLU. Er werd ons 120 peso = 2 euro per maaltijd beloofd (ipv 125 peso dat de cantine kreeg, SLU trekt 5 peso per persoon af voor het gebruik van de gas). Maar... Het eten van zelfgemaakt voedsel bevalt ons hier wel. Nog een zalig weekenduitstapje naar de bergen is gepasseerd. We zagen er vooral vegetable fields in een prachtige omgeving. We leerde er een Portugees kennen (die ons wat tips wist te vertellen over de rest van de Filippijnen) en ons bovendien ook uitgenodigd heeft in zijn geboortedorp rond Hongkong en zijn thuisland Portugal. Voor mij was het wel een minder weekendje qua technologie: Eerst is mijn scherm van mijn nieuwe gsm door vallen kapotgegaan op vrijdag de 13e (enkel scherm is kapot, voor de rest werkt hij nog). Daarna ben ik op het einde van het weekend al mijn foto's kwijtgespeeld :-( Gelukkig zijn we met 8 die foto's genomen hebben en mag ik hun foto's overnemen. Zodra ik deze heb en picasa het terug doet, ga ik deze op internet zetten. Voor volgende week staat er ons weekje verlof op de planning: voor Nel en mij betekent dit een 5 tal dagen in Palawan (een supermooi eiland met witte stranden en ideaal voor duiken/snorkelen) en nog een 2,5 dag Bohol (nog een eiland met typische chocolate Hills, Waterfalls, enz..) Hier ga ik jullie natuurlijk achteraf wat meer over kunnen zeggen;-) Voorlopig zullen we het hier maar bij houden, vooraleer mijn tekst toch nog 'lang' wordt. Vele groetjes daar aan iedereen, Anneleen (en Nel, weeral on duty)

Week 4

Hey allemaal! Het wordt hoogtijd om hier nog eens een tekstje neer te schrijven. Misschien is het beter als we dan apart hier iets neerschrijven, zodat ons blogske toch wat meer gevuld raakt. De dagen zijn hier vermoeiender dan verwacht: week 4 en ik denk dat iedereen van onze groep zijn vermoeidheidsgrens bereikt heeft. Wij beginnen hier immers elke dag om half 8. Alvorens we in het ziekenhuis starten, gaan we op de heenweg ontbijten in de 'university cantine'. Hier probeert een oud vrouwtje steevast haar best te doen om voor ons iets lekkers te bereiden.. Spijtig genoeg slaagt ze hier niet altijd in. Zo krijgen we regelmatig koud eten (dat normaal warm moet zijn) en heeeel veel ei (dagelijks! tot soms tweemaal per dag voor de vegetariërs onder ons (Nel)),.. En aangezien de Filippijnen keigevoelig zijn voor kritiek, proberen we stap voor stap suggesties te doen naar beterschap. Een suggestie echter wordt opgevat als enige optie. Dus als we vragen voor bijvoorbeeld pasta, krijgen we bijna niets anders dan pasta. Nu hebben we laatst Philippino Food gevraagd. Zo leren we hier ten minste de plaatselijke gerechten wat kennen. Als we dan aankomen in het ziekenhuis, is het altijd afwachten hoeveel operaties er zijn. We lopen stage in een privé ziekenhuis met als gevolg dat de patiënten die er komen meestal geld moeten hebben. Er is namelijk in de buurt ook een Baguio General Hospital (BGH) waar de behandelingen veel goedkoper zijn voor de patiënten. Het maximaal aantal operaties: 8 (een hoogdag ;-)), maar vaak zijn er ook dagen met slechts één of geen operatie. Als we echter van wacht zijn die dag staan we op de ER (spoed). Als dit niet het geval is, doen we eerst de zaalronde mee. Waarna we dan zoeken naar wat werk (zelfstudie of stagewerk, of patiënten bestuderen). 's Avonds, tegen 17-18u worden meestal met de clerks en interns (onze medestudenten) alle patiënten overlopen. Dit verloopt net zoals de zaalronde niet altijd in het Engels, dus we zijn al zeer goed getraind in het vragen naar vertaling of verdere uitleg. Nu zijn de plannen er om toch ook BGH te gaan bezoeken en zo toch wat meer toe te komen aan het oefenen van onze praktische vaardigheden (hechten, gipsen,...). In ons ziekenhuis moet je immers heel veel geluk hebben met je wacht. Iedereen zegt van mij dat ik 'benign' ben: dit wil zeggen, rustige wachten (tot mijn grote ergenis). Van Nel wordt gezegd dat ze 'toxic' is; met andere woorden, 'drukkere' wachten. Als ik dan toch patiënten heb tijdens mijn wacht, zijn het meestal eerder zeldzame dingen of erge dingen (popeye sign (scheur in de bicepsspier), dubbele verplaatste breuk thv onderarm, ..) Ondertussen is tot onze grote spijt onze eerste groep van clerks (de studenten die eigenlijk net onder ons staan) gepasseerd. We hebben naar goede gewoonte 'afscheid' genomen met eten (een zelfgemaakte appelcake, niet simpel met Filippijnse ingrediënten hier!). Iedere keer als er een conference of wissel van studenten is, wordt er dan ook eten gebracht. We krijgen dan ook iedere keer te horen: 'Nel, Anneleen and Toon go on, EAT something' :-) Dit is echter niet het enige 'tussendoortje', ook op de wacht houden de Filippijnen ervan om snacks uit te halen (zoals de aldus door ons gekende 'terron': een gekarameliseerde warme banaan of ijs met stukjes erin, ben er nog altijd niet uit wat dat precies is ). Gelukkig compenseren we dit toch door wat minder te eten van het soms minder geliefde middag of avondmaal. Afgelopen weekend hebben we onze eerste echte uitstap gedaan: we zijn afgezakt per bus naar San Guan (zee, zon en strand), een zalig tussendoortje dus. Eigenlijk iets té zalig, want zonnecrème bleek er iets te duur terwijl de zon er iets te hard scheen, met als gevolg dat we allemaal als kreeftjes terugkwamen. Ja inderdaad, besef en spijt komt achteraf. Zeker voor degene met blaren onder ons (ikke gelukkig niet!). De reden waarom we nog geen zonnecrème gekocht hebben, is -naast de dure prijs- omdat het hier niet te vinden is zonder dat er whitening bijzit! De Filippijntjes dromen hier blijkbaar van een blanke/bleke huid. Het weekend was al bij al wel zalig. Het was fijn om er even tussenuit te zijn. Wat ik ook zeker niet mag vergeten te vermelden, is onze 'blijde' ontmoeting met de kakkerlakken hier! Mijn eerste ontmoeting was met een van de grootste beesten eruit, vlak langs mijn voet. Ge kunt u wel inbeelden hoe ik de boel hier bijeen heb geschreeuwd en mijn kamer ben uitgehold. Het vreselijkste van al is dat die beesten in uw bed kunnen kruipen en bijten (zoals onder andere Nel heeft kunnen ervaren). We zitten hier dan ook in het Gonzaga Guesthouse, een soort van gang met aan het einde een keuken (waar studenten komen leren koken). Geen wonder dat die beesten bleven komen. Gelukkig bestaat er nog zoiets als een muggennet (dank u Kris!), insectenrepellant en special chalk. Dankzij dit heb ik de laatste week geen kakkerlak meer gezien.. Gelukkig! Ze lopen hier nog wel rond, want tijdens het bakken van de appelcake (in de keuken), liepen ze fijnweg in het donkere gedeelte van de gang rond. Naast kakkerlak heb ik hier enkel nog een lisard (hagedisje) op mijn kamer gehad. Er zouden ook veel slangen in Baguio zitten, maar die hebben we gelukkig nog niet ontmoet. Het is wel grappig hoe we hier zo vaak andere gewoontes zien: naast het eten van tot driemaal rijst per dag, eten ze hier ook graag 'ube'. Een soort 'snoepachtige' vrucht dat ze onder alles doen. 's Morgens is hier zogezegd de zwaarste maaltijd over de dag, daarna kleinere maaltijden met veel tussendoortjes. Geloof mij, dit is ook aanpassen om 's morgens een warme middag binnen te krijgen. Dit is voor ons gelukkig geen dagelijkse kost. Als ze weten dat wij een lief hebben, vragen ze steevast 'are you married?', omdat dat hier wordt aangenomen dat dat gebeurt binnen de kortste tijd. Geen samenwonen vooraleer ge getrouwd zijt hier. Ookal kunnen we hier heel weinig het hechten van wondes oefenen, toch zien we hier toch vanalles: a gunshot wound, a stab wound, code 777 (een reanimatie) bijna tweedagelijks soms, casting (gipsen), ... Ik ben vandaag moe, maar tevreden want heb mijn eerste hartmassage kunnen uitvoeren. Een echt vreemd gevoel. Nel heeft een tijdje terug ook haar eerste excisie kunnen doen. Het is dus een beetje geluk hebben met patiënten, als ik dat zo mag zeggen.. Hopelijk kunnen we nog even bij BGH terecht voor het oefenen van vaardigheden (daar is het aan de lopende band) en eventueel ook in Manilla (infectieziekten: Denguekoorts, Hondsdolheid, Tetanus, ..). Zo ik hoop dat ik hiermee wat schade heb ingehaald.. Volgende keer misschien sneller, maar ook wat korter dan ;-) Vele groetjes vanuit Baguio, Anneleen (en Nel die 'from duty' is vanavond (zoals ze dat hier zo zeggen))